NEREYE SAKLANDIN MUTLULUK?
Selin sabah çok zor kalkmıştı. Telefonun alarm sesini sevdiği müziklere göre değiştirse de her sabah o sesi duymaktan nefret ederek uyanıyordu. Telefonun alarmını durdurdu ve yerdeki kolilerin arasında ilerlemeye çalıştı. Evde her yer her yerdeydi. Eşyaların bir yarısı kolilerde diğer yarısı çekmecelerdeydi. Eşinin işten izin alamaması bütün yükü onun omuzlarına atmıştı. Yeni evin suyunu açtırmak için de bir dizi prosedür onu bekliyordu. Apar topar hazırlanırken bir taraftan da taşınmaya çalıştıkları eve baktı; bir de evliliklerinin ilk yıllarını geçirdikleri bu eve... Ama bu ev çok küçüktü; misafirleri ağırlamakta zorluk çekiyorlardı. Kendisine ait çalışma odası da yoktu, bir de oturdukları bu mahalleden çok sıkılmıştı. Sonunda eşi ikna olmuştu da bu evden kurtuluyordu.
Bütün devlet daireleri böyle sıkıcı, kalabalık mı oluyor diye düşünürken önündeki kadına sıra geldi ve kadın ona dönüp ‘ben memurun yanındayken kızımla ilgilenir misiniz’ diye sordu. Küçük kız kıvırcık kızıl saçlarının arasından boncuk boncuk bakıyordu; hayır diyemedi. Küçük kız konuşmaya başladı ‘sizin de mi suyunuzu kestiler?’.
Selin şimdi içini kabartacak şeyleri duymamak adına sordu: ‘Senin adın ne güzellik?’ derken konuşmaya başladılar. Kıza ne olmak istediğini sordu. Küçük kızın hayalini kurduğu her şeyi elde etmişti Selin. Başkasının hayalleri içinde miyim diye düşünürken, küçük kızın annesi geldi. Teşekkür edip gitti. Artık sıra Selin’e gelmişti. Ancak evraklarda eksiklik olduğu için tamamlayıp tekrar gelmesi gerektiğini öğrendi. Tam o sırada telefonu çaldı, patronu arıyordu. En son yaptığı projede problem çıkmıştı, ofise uğrayıp revizyon yapması gerekiyordu.
‘İzne ayrıldığımda bile peşimi bırakmıyorlar’
‘Bir de bu çıktı’
‘Her şey beni buluyor’
‘Şu hayatta bir türlü rahat edemeyeceğim‘ diye söylenirken arabasına bindi. Bu sefer de eşya indiren kamyonu beklemesi gerekiyordu, çünkü tüm yol kapanmıştı. Tam o sırada yolun kenarındaki koliden çıkan kedi yavrularını gördü. Bir kolide hayata tutunmaya çalışan yavrular yere düşen ağacın gölgesiyle oyun oynuyorlardı. Öylesine saf ve mutlu… Bir gölge bile onları oyalamaya, mutlu etmeye yetiyordu. Ne kadar da sevimliler diye geçirdi içinden. Az ilerde serçeleri gördü; yere düşen bisküvi kırıntılarıyla karınlarını doyuruyorlardı. Tesadüfen düşmüş kırıntılarla doyan serçeler… Tesadüfen mi yaşıyorlar? Her serçe güne kırıntıları nereden bulacağını bilemeden başlıyor ama tesadüfen mi her gün bulup hayatta kalabiliyor? Tüm hayvanlar milyonlarca yıl nasıl bir tesadüfle varlığını devam ettiriyor?
Derken yol açıldı ve kamyonun arkasında yol almaya devam etti Selin. Bu kamyon ona çocukluğundaki bir filmde, arkasına doluşup pikniğe gidilen kamyonları hatırlattı. Ne güzel filmdi diye düşündü, o filmi ne zaman izlese mutlu olurdu. Bir kamyon dolusu insanın o şartlarda pikniğe gitmesi beni mutlu ederken şimdi kendi arabamızla istediğimiz yere tatile giderken neden mutlu olamıyorum diye düşündü? Sorun bir serçe kadar besin endişesi taşımıyor olmaması mıydı? Ya da kedi yavruları kadar kendini mutlu etme marifeti mi yoktu?
Oysaki o çocukluk yıllarında hayalini kurduğu her şeyi elde etmişti.
Oysaki mutlu olmanın yolunun bu hayalleri elde etmek olduğunu sanıyordu.
Peki o zaman neden hala mutsuzdu?
Nereye saklanmıştı bu mutluluk, çocukluğunda aradığı yerde neden yoktu?
Neredeydi mutluluk?
