O Gün Sen Haksızlığa Uğramıştın
O gün sen haksızlığa uğramıştın...
Canın çok acımıştı hani...
Gücün yetmemişti değiştirmeye, öylece kalakalmıştın...
Boğazına düğümlenmişti acın hani...
Hani burnunun direği sızlamıştı da gözünün yaşını zor tutmuştun...
Öylece durmuştun...
Ve öylece susmuştun...
İbrahim’in ateşe sustuğu gibi susmuştun...
O gün sen haksızlığa uğramıştın...
En sevdiğindi sana haksızlık eden...
Yusuf’u kuyuya atan kardeşlerinin kalbi gibiydi en sevdiğinin kalbi...
Onu kuyunun dibinde bıraktıkları gibi
Seni de bırakıp gitmişti sevdiğin hani...
Hani o an göğsünün üstünde bir ağırlık hissetmiştin de nefesin neredeyse kesilmişti...
Hani avazın çıktığı kadar bağırmak istemiştin de zor tutmuştun kendini...
Öylece durmuştun...
Ve öylece beklemiştin...
Yusuf’un, hakkını beklemesi gibi beklemiştin hani...
İbrahim’in hakkını beklemesi gibi beklemiştin...
Zaten insan bekleyebildiği için hakkı olanı hak eder...
Ve herkes hakkını alır eğer gerçekten hak ettiyse...
Öyle ki hak edene ateş serin olur...
Öyle ki hak edene kuyunun dibi aydınlık...
O yüzden sen her zaman hak etmekle ilgilen, haklı çıkmakla değil...
